Aleksandra Radlak: Wasylisa Końca Czasów (fragment). Nowa Fantastyka (09/2020)

Zmierzch: szklana góra

Wrona w gałęziach lipy zakrakała tak, jakby chciała przekrzyczeć dzwony w kościele Najświętszej Marii Panny i krople deszczu, które kolejną już godzinę rozbijały się o miedziany dach świątyni. Dziewczyna, z twarzą owiniętą chustą w kolorze maków, obeszła plac kościelny i odbiła w wypełnioną gwizdaniem wiatru cieśninę między kamienicami. Zapach wilgoci na lustrze mokrego bruku kojarzył jej się z dzieciństwem. I z mamą, która zawsze pachniała trochę deszczem i wiatrem, tak jakby przedwiośnie na stałe wgryzło się w ciepło jej skóry.

Latarnia prychnęła elektrycznym kaszlem i zgasła, a potem kolejna, kolejna i kolejna. Nad głową dziewczyny zamigotały gwiazdy, wylewając pod jej trapery białe światło, kostkami bruku podzielone na strużki. Gdy skręciła w kolejną uliczkę, kwadraty okien na pierwszych trzech piętrach gasły jedno po drugim jak na starej dobranocce. W miejscu, gdzie kończyła się czerń kamienic, rosły zaś szklane apartamenty, niby zamki z piasku wystawione na tysiące lat mrozu i wilgoci. [...]

Aleksandra Radlak: Wasylisa Końca Czasów. Opowiadanie na motywach rosyjskiej bajki ludowej. Całość w:

Nowa Fantastyka 09/2020